Naomi Franken

De Angst en de Onderdrukking

Als mijn gedachten heel ver weg

Niet in het hier en nu verblijven

Is wat ik voel niet wat ik zeg

Zal ik mijn pech 

Steeds meer belijven

Als ik mijn eigen plek ontzeg

Een deel van mij niet kan beklijven

Als ik mijn grenzen steeds verleg

Dan vlucht ik weg

Maar wil graag blijven

Mijn naam is Naomi Franken. Ik ben Vrouw, Moeder, Systemisch Coach, Dichter, Theatermaker, en dierenarts. En derde generatie Indo. 38 Jaar en geboren en getogen in Ede, als derde kind van een Indische vader en een Nederlands/Friese moeder. 

Mijn vader is geboren in Bandung, in het Indonesië van na de onafhankelijkheid. Samen met mijn oma en zijn 2 oudere tweelingbroers is hij als 8 jarig jongetje met de boot richting Europa gekomen. Mijn opa volgde later. 

Hoewel mijn opa en oma na de onafhankelijkheid bewust ervoor gekozen hadden om terug te gaan naar hun land van herkomst, werd de situatie in Indonesië voor mensen van Indisch-Nederlandse afkomst steeds onveiliger. Daarom besloten ze te vluchten. Er was echter verwarring of de leden van het gezin nog wel een Nederlands paspoort hadden. Daarom moest het gezin in eerste instantie in Duitsland asiel aanvragen. Pas toen bleek dat ze nog steeds Nederlands staatsburger waren, mochten zij in Nederland komen wonen en konden ze uiteindelijk hier een thuis opbouwen.

Welkom zijn…. Me ergens thuis voelen…. Mijn plek innemen. Thema’s waarvan ik me pas in 2020 besefte hoezeer deze ook voor mij een belangrijk rol speelde. Toen ik de Mastercouse aan de School voor Systemisch Bewustzijn bij Hilbrand Westra ging volgen. Toen ik in november voor het eerst aanwezig was bij de I.N.D.O. tweedaagse. 

Tijdens de opleiding van Hilbrand besefte ik hoezeer ik uit loyaliteit aan mijn voorouders steeds probeerde te vluchten, maar nooit ergens echt aankwam. Dat ik daardoor niet echt mijn plek kon innemen. Op de I.N.D.O. tweedaagse voelde ik me voor het eerst echt welkom. Het voelde als thuiskomen. Sinds die tijd ben ik me gaan beseffen hoezeer de historie van onze voorouders vandaag de dag nog doorwerkt op ons als nakomende generaties. Hoe belangrijk het is om zichtbaar en hoorbaar te maken wat verzwegen en onderdrukt is. Dat we verhalen blijven vertellen, zodat de geschiedenis zich niet zal herhalen. Dat wij als leden van de Indische gemeenschap onze plek gaan innemen in de wereld en onze volle potentie gaan leven.

Ik voel een enorme noodzaak om dit werk te doen. Om dit werk in de wereld te zetten. Omdat ik denk dat er nog heel veel prachtige schatten gevonden kunnen worden, als we licht in het donker durven te schijnen. Daarom heb ik me aangesloten bij Indisch Goud.